"خود"م را یابیدم(یافتم؟!)
زندگیم را...
وجودم را...
اندکی "صبر" باید تا لحظات،تبادل منصب دهند...
شاید لحظات خوش هم جای خود را گم کردند...
اما باز هم صبر...صبر...صبر...
کلمات معنای نویی در ذهنم می آفرینند...
و چنان باید بر چرخ سرنوشتم بتازم تا هیچ گمگشتگی روزنه ورود پیدا نکند...
صبر را آموختم زیرا صبر اساس زندگی است...و به راستی که زندگی بر پایه ی صبر بنا نهاده شده است...
و در این میان در آرزوی آنم گمگشتگانی چون خود را بر رکاب زندگی سوار کنم تا مبادا از غافله عقب بمانند...
و امیدوارم پایان صبر "خود"من باشد زیرا که شاید صبر کرده بر باد رود و من همان حنای گمشده شوم...
دعای شما میتواند راهی برای رسیدن به"خود"م باشد...
"فاصبروا ان الله مع الصابرین" "پس صبر کنید قطعا خدا با صبر کنندگان است"
